Dlaczego?
Muzyka (gr. mousike)
– sztuka organizacji struktur dźwiękowych w czasie. Jedna z
dziedzin sztuk pięknych, która wpływa na psychikę człowieka
przez dźwięki.
Wykonawcy
Strona
główna
Queen
Amadeusz
Mozart
Fryderyk
Chopin
The
Beatles
Źródła
|
The Beatles.
Klubowe początki
Autorstwo nazwy zespołu przypisuje się Lennonowi oraz Sutcliffe'owi,
którzy w kwietniu 1960 zaproponowali ją McCartneyowi oraz
Harrisonowi. Cztery miesiące później, w sierpniu, tuż przed
wyjazdem do Hamburga na, jak się miało okazać, obfitujące w liczne
ekscesy występy, do czwórki gitarzystów dołączył
perkusista Best. Jednak najbardziej emblematycznym miejscem dla
Beatlesów tego okresu był liverpoolski klub The Cavern. W
sylwestra 1961/1962 Beatlesi podróżują do Londynu na
przesłuchanie do Decca Records. Ostatecznie wytwórnia nie
podpisała z nimi kontraktu, co do dziś uważa się za największą pomyłkę
w historii przemysłu fonograficznego[3]. Stuart Sutcliffe odszedł z
zespołu na krótko przed swą przedwczesną śmiercią, która
nastąpiła 10 kwietnia 1962. Cztery miesiące później – 16
sierpnia – za namową niezadowolonego z gry Besta producenta
George'a Martina, grupa w kontrowersyjnych okolicznościach zwolniła
perkusistę i zastąpiła go przyjacielem zespołu – Ringo Starrem.
Zespół też za namową menedżera Briana Epsteina zmienił wizerunek
z niegrzecznych chłopców w skórach na garnitury. Ten etap
kariery kończy podpisanie kontraktu z EMI.
Beatlemania
Na koncertach The Beatles zaczyna dochodzić do scen zbiorowej histerii.
Zjawisko to nazwano Beatlemanią. Swój pierwszy album Please
Please Me Beatlesi nagrali 11 lutego 1963. Kompozycja Lennona,
również zatytułowana Please Please Me, stała się pierwszym hitem
zespołu. 10 września Beatlesi podarowali Rolling Stonesom kompozycję I
Wanna Be Your Man, która okazała się pierwszym hitem
Stonesów. W lutym 1964 kompozycją I Want to Hold Your Hand
Beatlesi w końcu podbijają największy rynek fonograficzny –
Amerykę. Wydarzenie to zapoczątkowało tzw. Brytyjską Inwazję.
Zespół bije też rekord oglądalności, w telewizyjnym programie
The Ed Sullivan Show ogląda go ponad 73 mln Amerykanów co
stanowi 45% ówczesnej populacji tego kraju. W kwietniu pięć
pierwszych miejsc Billboardu okupowały piosenki The Beatles (sytuacja
taka nie powtórzyła się do dzisiaj; najbliższy rekordowi The
Beatles był 50 Cent, którego 3 utwory znajdowały się w 2005 w
pierwszej piątce rankingu). 28 sierpnia w Nowym Jorku zespół
spotkał Boba Dylana. Stał się on dla nich inspiracją m.in. wprowadzając
w świat narkotyków. Fanem zespołu był Jimi Hendrix.
Muzyczne dojrzewanie
W nagraniach zespołu z lat 1965-1966 słychać wyraźną metamorfozę.
Muzyka stała się ambitniejsza, a teksty poważniejsze. Fascynacja
Harrisona muzyką indyjską odpowiedzialna jest za wprowadzenie do
procesu nagraniowego egzotycznego instrumentarium (np. sitar). 6
sierpnia 1965 została przedstawiona światu kompozycja Yesterday,
której melodia objawiła się McCartneyowi we śnie. Pobiła ona
wiele rekordów, m.in. jest najczęściej coverowaną w historii i
jedną z najczęściej emitowanych w radiu. Wyjątkowym wydarzeniem jak na
owe czasy był koncert The Beatles na stadionie baseballowym Shea
Stadium w Nowym Jorku 15 sierpnia. Po raz pierwszy bowiem w historii
55.600 fanów zgromadziło się na stadionie by wysłuchać koncertu
rockowego.
27 sierpnia w Los Angeles Beatlesi spotkali swego idola – Elvisa
Presleya. Po latach wyszło na jaw, że Presley kibicował CIA w
próbach blokowania zespołu w Stanach Zjednoczonych, zarzucając
Beatlesom sprowadzanie młodzieży na złą drogę. 26 października Beatlesi
zostali uhonorowani przez królową Orderami Imperium Brytyjskiego
(John Lennon zwrócił swój cztery lata później).
Rok 1966 okazał się przełomowy dla zespołu. W marcu John Lennon
udzielił niefortunnego wywiadu, w którym stwierdził, że Beatlesi
są popularniejsi od Jezusa. W Wielkiej Brytanii te słowa przeszły bez
większego rozgłosu, lecz w USA, a zwłaszcza na południu, wyjęta z
kontekstu wypowiedź doprowadziła między innymi do fali ostentacyjnego
palenia ich płyt. Wprawdzie już wcześniej pod adresem zespołu padały
pogróżki, jednak stały się one poważne, gdy zespołem zaczął się
interesować Ku Klux Klan. 29 sierpnia w San Francisco The Beatles
zagrali swój ostatni koncert. Zaprzestali koncertowania między
innymi ze względu na wszelkiej maści krzyki i piski fanów,
które zagłuszały muzykę. Skoncentrowali się na działalności
studyjnej. Rozpoczął się tym samym ostatni okres historii The Beatles.
Lata studyjne i rozpad.
Zamknięcie się Beatlesów na długie miesiące w studiu było tak
naprawdę ich wyzwoleniem. W końcu mogli w pełni wykorzystać możliwości
ówczesnej techniki, nie przejmując się tym, jak później
zagrać muzykę na żywo. Wydana 1 czerwca 1967 płyta Sgt. Pepper's Lonely
Hearts Club Band, pierwsza nagrana po zaniechaniu działalności
koncertowej, jest przez większość krytyków uznawana za
najważniejszą płytę w historii. Jest to jeden z pierwszych
albumów koncepcyjnych będący prekursorem progresywnego rocka,
swoista opera rockowa będąca substytutem koncertu. Większość
krytyków zgadza się, że magnum opus albumu, jak i całej
spuścizny The Beatles, jest wieńcząca dzieło kompozycja Johna Lennona i
Paula McCartney'a A Day in the Life. Kolejnym wydarzeniem bez
precedensu była pierwsza światowa transmisja satelitarna, w
której wzięli udział Beatlesi. 25 czerwca w programie Our World
w towarzystwie m.in. Marianne Faithfull, Micka Jaggera, Erica Claptona
czy Keitha Moona (z którymi półtora roku później
J. Lennon wystąpił w przedsięwzięciu The Rolling Stones Rock And Roll
Circus) Beatlesi wykonali na żywo kompozycję All You Need Is Love,
która stała się jednym z hymnów ruchu hippisowskiego.
Początek końca Beatlesów zwiastowała śmierć ich menedżera,
Briana Epsteina, 27 sierpnia. Beatlesów ogarnęło przerażenie,
ponieważ nie mieli pojęcia, jak znaleźć się w nowej sytuacji. W zespole
zapanował chaos, który sprzyjał rodzeniu się konfliktów.
Najbardziej podzieliła ich kwestia schedy po Epsteinie. Paul McCartney
widział na tym stanowisku swego teścia, Lee Eastmana, podczas gdy
reszta zespołu preferowała menedżera Rolling Stonesów –
Allena Kleina. Skłóconych muzyków bezskutecznie
próbował godzić i zachęcać do ostatnich wysiłków
twórczych George Harrison, zapraszając Erica Claptona na sesje
nagraniowe do Białego Albumu, a także Billy'ego Prestona na niekończące
się sesje do albumu Let It Be. Ostatecznie to Kleinowi powierzono misję
ratowania Apple – korporacji Beatlesów. Praktycznym końcem
zespołu było ukrywane przed opinią publiczną odejście we wrześniu 1969
Lennona, ale za oficjalną datę rozpadu uznaje się 10 kwietnia 1970,
kiedy Paul McCartney publicznie ogłosił swe odejście.
|